Een jaar geleden hakten we de knoop door. Getrouwd en nog altijd wonend in twee huizen met ruim honderd kilometer ertussen. Hoogste tijd om alles en iedereen onder één dak samen te brengen.
Mijn droomhuis in Zweden bleek niet haalbaar.
Althans niet nu. Iets met een thuiswonende dochter en opdrachten van manlief. Toch Nederland, maar niet zomaar een huis ergens.
De wens om vrij te wonen, dicht bij de natuur en bos stond nog bovenaan ons lijstje. En wellicht dichter bij ouders en kinderen. Het liefst een Scandinavisch houten huis. Maar die stonden dan weer niet op de plek die we op de kaart hadden geprikt.
Maanden van zoeken, rondjes rijden, huisjes kijken en bezichtigingen gingen voorbij. Tot in het voorjaar 'ons' huis voorbij kwam.
Geen romantisch houten huis, niets wat aan Scandinavië deed denken. Behalve de grenen schrootjesplafonds. Geen droomhuis, maar een donkerbruin gedateerd huis.
Wél met een uniek uitzicht over de heide en direct aan het bos.